Frostrósirnar urðu mér að falli

Í gærkvöldi brá ég mér af bæ og fór á spilakvöld hjá Helgu vinkonu. Úti var mögnuð slagveðursrigning og ég kom inn til hennar rennandi blaut eftir nokkur skref í úrhellinu. Þegar kominn var tími til að halda heim hafði veðrið breyst all verulega. Komið var frost og stilla og fallegt tunglskin úti. Ég kom að bílnum mínum og starði á hann. Hann var allur þakinn frostrósum. Ekki bara rúðurnar heldur húddið, hliðarnar og þakið ! Þetta var alveg gullfallegt að sjá. Ég skellti mér inn í rósótta bílinn minn og keyrði þessa örfáu metra sem eru á milli húsanna okkar Helgu (hún býr í Austurberginu) og lagði í stæðið mitt. Þegar ég kom út úr bílnum ákvað ég að skoða fallegu frostrósirnar betur. Ég hóf því að rölta í kringum bílinn að skoða mynstrin sem voru alveg ótrúleg og öll mismunandi. Bergnumin tók ég ekki eftir því smáatriði að það var ansi hált á planinu. Það voru mistök, því svo vissi ég ekki fyrr en ég flaug beint á rassinn og rann hálf undir bílinn minn. Mín fyrsta hugsun eftir lendinguna var: hvað brotnar núna ? En mér til mikillar gleði var allt heilt, ég var bara helaum í bossanum og síðunni. Til allrar lukku virtust ekki vera nein vitni. Hefði verið leiðinlegt að þurfa að drepa þau. Þegar ég staulaðist inn leit ég í síðasta sinn á flotta rósótta bílinn og skreiddist svo upp stiganna upp á fjórðu hæð. Beauty is pain fékk nýja merkingu.